Większość krajowych płazów preferuje płytkie niewielkie zbiorniki tj. stawy, rozlewiska, naturalne zagłębienia, a nawet kałuże. Wędrówki te mogą mieć charakter masowy i krótkotrwały tak jak w przypadku gatunków wczesno-wiosennych (traszki, żaba moczarowa, żaba trawna, ropucha szara), lub rozproszony, rozciągnięty w dłuższym okresie (kumaki, ropucha zielona i paskówka).
Tak bardzo śpieszą się na gody, że już w drodze do wody, często wędrują w miłośnym uścisku (ampleksusie). Samiec usadawia się na grzbiecie samicy i przednimi kończynami obejmuje ją mocnym chwytem. Zaciskanie się kończyn samca jest odruchem bezwarunkowym pod wpływem podrażnienia odpowiednich receptorów. Uchwycenie samicy umożliwiają samcom modzele godowe. Samica transportuje partner do samego zbiornika wodnego (ale z niego spryciarz!) w ten sposób jest on gotowy, by w odpowiednim momencie zapłodnić składany przez towarzyszkę skrzek.
Na mozolnie i niezgrabnie wędrujące płazy czyha wiele zagrożeń. Są łatwym łupem drapieżników, muszą zmagać się z przeszkodami w postaci rowów, nasypów, ale przede wszystkim niebezpieczeństwo stwarza im ruch kołowy na drogach. Niestety corocznie pod kołami aut ginie tysiące płazów. Warto pamiętać, że płazy, w tym wszystkie gatunki żab i ropuch są w Polsce pod ochroną. Są to niezwykle pożyteczne stworzenia. W okresie wiosennym i letnim, jako bardzo żarłoczne mięsożerne zwierzęta w ciągu doby mogą zjadać mniej więcej tyle samo ślimaków, owadów i innych szkodników co ptaki.