W Polsce biedronka azjatycka po raz pierwszy została zaobserwowana w 2006 roku. Od tego czasu skolonizowała znaczną część powierzchni Polski. Pomimo faktu, iż gatunek ten potrafi bardzo efektywnie ograniczać populacje mszyc oraz innych podobnych szkodników, stał się zagrożeniem dla rodzimych biedronek i innych gatunków owadów zajmujących podobną niszę ekologiczną.

Biedronki azjatyckie są stosunkowo duże, długość ciała dorosłego osobnika waha się w przedziale 5 - 8 mm. Żyją przeważnie od 1 do 3 miesięcy, chociaż część z nich może dożywać nawet 3 lata. Charakteryzuje się bardzo dużą zmiennością wewnątrzgatunkową pod względem ubarwienia (od żółtej, poprzez pomarańczową i czerwoną, aż do czarnej) i wzoru na pokrywach (liczba kropek jest różna - od 0 aż do 23!). Przedplecze u tego gatunku zabarwione jest na jasny kolor, często znajduje się na nim charakterystyczny wzór w postaci czarnej plamy przypominającej kształtem literę „M”. Jest drapieżnikiem, zarówno larwy, jak i postacie dorosłe polują na niewielkie owady, zwłaszcza na różne gatunki mszyc. Są bardzo żarłoczne, w ciągu dnia mogą zjadać nawet do kilkudziesięciu osobników mszyc.

Jesienią podejmuje długodystansowe loty w poszukiwaniu miejsc do przezimowania. Zimuje w zacisznych, ciemnych miejscach w budynkach, spękaniach skalnych, gromadząc się w duże skupiska zwane agregacjami, przy formowaniu których prawdopodobnie wykorzystywane są wydzielane przez poszczególne osobnik feromony.
Ugryzienie biedronki azjatyckiej może wywoływać u człowieka reakcje alergiczne.

źródło: Kwartalnik Edukacja biologiczna i środowiskowa, IBE, 3(52) 2014.