Dzięki tej strategii od pierwszych wiosennych dni możemy cieszyć się barwnymi kobiercami przylaszczek i zawilców. Ale nie tylko ! Geofitów jest więcej ! Do tej grupy należą również:  miodunka ćma, ziarnopłon wiosenny czy kokorycze: pusta i pełna.

Nazwa geofit to zrost dwóch greckich słów ziemia i roślina. Oznacza ona formy roślin, przeżywających niekorzystne okresy np. zimę w postaci ukrytych pod ziemią form przetrwalnikowych czyli cebul, kłączy czy bulw. W sprzyjających warunkach przetrwalniki szybko się uaktywniają i wytwarzają formy nadziemne rośliny.

Skąd ten pośpiech?

 W lasach liściastych, rosnących na glebach żyźniejszych wraz z nastaniem wiosny wybucha istny festiwal życia. Buki, lipy, klony i graby wręcz eksplodują pączkami liściowymi. Wszystkie wymieniane gatunki charakteryzują się dużymi liśćmi i rozbudowanymi koronami. Drzewa niedługo po przyjściu wiosny zawładną większością promieni słonecznych. Mały wprawdzie nie może więcej, ale za to może szybciej. Na tym polega sprytna strategia wiosennych geofitów – zdążyć zakwitnąć przed rozwojem liści dużych drzew. Nie dość, że zakwitnąć to jeszcze się rozmnożyć czyli wytworzyć nasiona. Ponieważ geofity zapylane są przez owady, podczas wiosennych spacerów możemy cieszyć się wielobarwnymi kobiercami kwiatów. Jednym słowem od tych małych roślinek dostajemy ogromną dawkę wiosennego optymizmu całkiem gratis!

Leśnicy również korzystają z pomocy  wiosennych geofitów.

Takie gatunki jak przylaszczka pospolita, zawilec gajowy czy kokorycz pusta podpowiadają leśnikom z jakim rodzajem lasu liściastego mają do czynienia, jaki jest potencjał i możliwości tego terenu. Dzięki temu potrafimy optymalnie wykorzystać potencjał gleby i zasoby wilgoci. Na tej postawie leśnicy planują zadania czyli ustalają skład gatunkowy następnego pokolenia lasu, decydują czy wykorzystać metodę naturalnego odnowienia lasu czy też konieczne będzie zasadzenie drzew wyhodowanych na szkółce leśnej.

Czy wiesz że: